EK TOY AMBΩΝΟΣ

του Μανώλη Σκαρσούλη (Κατά Ματθαίον 25, 14-30 και 25, 31-46) ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ «προσελθών ο τα πέντε τάλαντα λαβών προσήνεγκεν άλλα πέντε τάλαντα λέγων κύριε, πέντε τάλαντά μοι παρέδωκας ίδε άλλα πέντε τάλαντα εκέρδησα, έφηξ αυτώ ο κύριος αυτού εύ, δούλε αγαθέ και πιστέ επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω.              Οι παραβολές σημαίνουν κάτι που για να εκφρασθεί χρειάζεται μια ιστορία εξ ολοκλήρου πλαστή και ότι στα Ευαγγέλια  τις χαρακτηρίζει μια εσχατολογική δυναμική και προοπτική το πιστοποιεί, μεταξύ άλλων, και η παραβολή των ταλάντων.  Η παραβολή των ταλάντων ανήκει στις λεγόμενες παραβολές της Κρίσεως και την παραδίδουν μόνο ο Ματθαίος και ο Λουκάς (19, 11-27).  Μάλιστα ο τελευταίος με αξιοσημείωτες, όχι όμως και καταλυτικές διαφορές στην κοινή και για τους δύο πνευματική συνάφεια, καθώς τοποθετεί την αφήγηση στην σκιά των ιστορικών γεγονότων που ακολούθησαν τον θάνατο του Ηρώδη του Μεγάλου, το 4 μ.Χ. και την Σταύρωση / Ανάσταση του

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ’ ΛΟΥΚΑ   ( 31-01-2016 ). (Λουκ. 19, 1-10) ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ «Και εζήτει ιδείν τον Ιησούν...»    Ο ΔΡΟΜΟΣ της σωτηρίας, η πορεία που οδηγεί κοντά στον ζώντα και αληθινό Θεό είναι ένα κορυφαίο και ταυτόχρονα πολύ προσωπικό γεγονός. Λέγοντας προσωπικό, εννοούμε μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός. Κάτι που αναφέρεται σ’ εμάς προσωπικά και σε κανέναν άλλον. Που εκφράζει τον ξεχωριστό και γι’ αυτό προσωπικό χαρακτήρα της πορείας που ακολουθήσαμε για να γνωρίσουμε ενσυνείδητα τον Ιησού Χριστό και να ενταχθούμε οργανικά και υπεύθυνα στην κοινωνία της Εκκλησίας, που είναι το σώμα Του και η οικογένεια των παιδιών του Θεού.    Το γεγονός αυτό της γνωριμίας με τον Σωτήρα Κύριο δεν έχει μόνο προσωπικό χαρακτήρα. Αποτελεί, θα λέγαμε, ένα θαυμαστό γεγονός. Είναι ένα μυστήριο, το μυστήριο της σωτηρίας του ανθρωπίνου προσώπου. Όλοι μας ανατρέχοντας στη προσωπική μας ζωή, μπορούμε εύκολα να επισημάνουμε τα θαυμαστά εκείνα περιστατικά – σημεία της θείας Παρουσίας, τα οποί

Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ           Εν ολίγοις Δύο Κυριακές μετά τα Φώτα η Εκκλησία με τη θεραπεία του Τυφλού της Ιεριχούς έρχεται να μας υπενθυμίσει, ότι  ο  Χριστός  είναι το αληθινό Φως των ανθρώπων. Με αυτό ο άνθρωπος γνωρίζει τον Θεό ως ιατρό και τον εαυτό του που έχει ανάγκη από θεραπεία. Με την πίστη οδηγείται στο δρόμο της θεογνωσίας και της ελευθερίας η οποία αποτελεί τη βαθύτερη ουσία κάθε θεραπείας.          Η ασθένεια που δεν θεραπεύεται με φαρμακευτικά μέσα προκαλεί στον άνθρωπο απογοήτευση. Ο ασθενής μπορεί να έχει δίπλα του πολλούς ανθρώπους, αλλά βιώνει το αίσθημα της μοναξιάς. Νοιώθει, ότι κανείς απ’ αυτούς δεν μπορεί να τον βοηθήσει ουσιαστικά, δηλ. να τον απαλλάξει από την ασθένεια του. Οπότε απεγνωσμένα αποζητά κάποιον που να έχει ιαματική δύναμη. Έτσι εξηγείται γιατί μέσα στα ευαγγέλια συναντάμε πολλές φορές διηγήσεις που αναφέρουν ότι ο  Χριστός συναναστρέφεται με ασθενείς και μάλιστα με βαρειές κα

Γράφει η  κ.  Αικατερίνη Τσαλαμπούνη , Επίκουρη Καθηγήτρια του τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ . ΙΒ' Κυριακή του Λουκά σήμερα και το ανάγνωσμα περιγράφει την θεραπεία των 10 λεπρών, ένας από τους οποίους ήταν Σαμαρείτης. Ο F. Bovon στο υπόμνημά του στο Κατά Λουκάν (τόμ. ΙΙΙ, 145 εξ.) θέτει τα εξής ενδιαφέροντα ερωτήματα σχετικά με το περιεχόμενο και το νόημα του θαύματος: -  πού βρίσκεται η έμφαση; Στην θεραπεία των 10 λεπρών ή στον ένα Σαμαρείτη που είναι ευγνώμων; - τι είναι εδώ σημαντικότερο; Η θεραπευτική δύναμη του Ιησού ή η πίστη του ανθρώπου; - τι έχει μεγαλύτερη αξία; Η πίστη στην αρχή του θαύματος ή η ευγνωμοσύνη στο τέλος; - έχει σημασία για την αφήγηση η αναφορά της ταυτότητας του ενός ευγνώμονος πρώην λεπρού; - υπάρχουν διακειμενικοί υπαινιγμοί σε άλλες βιβλικές αφηγήσεις; Μερικές παρατηρήσεις που μπορούν να βοηθήσουν στην απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων: Ενδοκειμενικές συνδέσεις:  7,1-10 (η θε

 (ΚΘ΄) Λουκ. ιζ΄, 11-19 Θεοφυλάκτου Ἀρχιεπισκόπου Βουλγαρίας Περὶ τῶν δέκα λεπρῶν, Κεφάλαιο ιζ΄ «Καὶ στὸ δρόμο ποὺ πήγαινε στὰ Ἱεροσόλυμα, πέρασε ἀνάμεσα ἀπὸ τὴ Σαμάρεια καὶ τὴ Γαλιλαία. Ὅταν ἔμπαινε σ’ ἕνα χωριό, τὸν συνάντησαν δέκα λεπροί, ποὺ στάθηκαν μακρυὰ καὶ μὲ φωνὴ δυνατὴ εἶπαν· Ἰησοῦ δάσκαλε, δεῖξε μας τὸ ἔλεός σου.  Ἐκεῖνος τούς κοίταξε καὶ τοὺς εἶπε· πηγαίνετε νὰ σᾶς δοῦν οἱ ἱερεῖς. Καὶ καθώς ἐπήγαιναν καθαρίστηκαν ἐντελῶς. Ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς μόλις εἶδε ὅτι θεραπεύτηκε γύρισε μὲ φωνὲς δυνατὲς δοξολογῶντας τὸ Θεὸ, ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπο στὰ πόδια του καὶ τὸν εὐχαριστοῦσε. Αὐτὸς ἦταν Σαμαρείτης. Ὁ Ἰησοῦς μίλησε καὶ εἶπε· Δὲν καθαρίστηκαν κι οἱ ἄλλοι!  Ποῦ εἶναι οἱ ἑννιά; Δὲν μπόρεσαν νὰ γυρίσουν καὶ νὰ δοξολογήσουν τὸ Θεὸ παρὰ αὐτὸς ὁ ἀλλόφυλος; Καὶ τοῦ εἶπε· σήκω καὶ πήγαινε, ἡ πίστη σου σ’ ἔχει σώσει» .  Ἀπὸ τοῦτο μπορεῖ νὰ καταλάβη, ὅτι τίποτε δὲν γίνεται ἐμπόδιο στὸν ἄνθρωπο νὰ εὐχαριστήση τὸ Θεὸ, ἀκόμα κι ἄν εἶναι καταραμένη γενιά, φτάνει νὰ ἔχει καλὴ προαίρε

Κυριακή Μετά τα Φώτα: Λόγος περί μετανοίας (Αγ. Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ) Ο μιλία του Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, επισκόπου Καυκάσου και Ευξείνου Πόντου, περί μετανοίας. Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών. Μετανοείτε και πιστεύετε εν τω ευαγγελίω. Αυτά ήσαν τα πρώτα λόγια του κηρύγματος του θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Αυτά τα ίδια λόγια λέγει και σ’ εμάς μέχρι σήμερα, μέσω του Ευαγγελίου. Όταν επληθύνθη περισσότερον από κάθε άλλη εποχήν η αμαρτία στον κόσμο, κατήλθε εδώ στην γη μας ο Παντοδύναμος Ιατρός. Κατήλθε στον τόπον αυτόν της εξορίας, στον τόπο των βασάνων και των παθών μας, που είναι μία πρόγευσις των αιωνίων βασάνων της κολάσεως, και ευαγγελίζεται την λύτρωση, την χαρά και την ίαση σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς εξαίρεση, λέγοντας «μετανοείτε». Η δύναμις της μετανοίας είναι θεμελιωμένη στην δύναμη του Θεού. Ο Ιατρός είναι πανίσχυρος, και η ίασις που Εκείνος χαρίζει είναι παντοδύναμος. Την εποχήν εκείνη, όταν εκήρυσσεν εδώ στην γη ο Κύριος, καλούσε σε θεραπείαν όλ

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου ,  ἀπό τήν ἱστοσελίδα  floga.gr , ἐπάνω στό χωρίο τοῦ κατά Μᾶρκον Εὐαγγελίου, κεφάλαιο 1ο, στίχοι 1 ἕως 8, στά πλαίσια τῆς ἑρμηνείας πού ἔγινε στό κήρυγμα τῆς Κυριακῆς 2-1-2005 . Ἡ περικοπή πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο εἶναι ἡ ἔναρξη, ἡ ἀρχή τοῦ κατά Μᾶρκον Εὐαγγελίου καί, ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνεται, ὁ Εὐαγγελιστής Μᾶρκος ἐπέλεξε ἕναν πρωτότυπο τρόπο γιά νά δώσει στήν ἀρχή πολύ συνοπτικά (ἐξάλλου τό Εὐαγγέλιό του εἶναι τό μικρότερο, εἶναι πολύ λιτός ὁ Εὐαγγελιστής Μᾶρκος). Διάλεξε λοιπόν αὐτή τήν ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου -ὁ ἴδιος τό λέει «ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου»- νά τήν ὁρίσει στίς πρῶτες γραμμές μέ ἕναν τρόπο πού καθορίζει τό τί σημαίνει νά ζοῦμε κοντά στόν Χριστό. ῞Ολο του τό Εὐαγγέλιο εἶναι περιεκτικό σέ νοήματα, ἀλλά ἐδῶ ὁ Μᾶρκος εἶναι πραγματικά λιτός καί πολύ βαθιά περιεκτικός, καί ἐπέλεξε τή διήγηση αὐτή πού ἀφορᾶ τόν Ἰωάννη τόν Πρόδρομο γιά νά κάνει αὐτό τό γεγονός. Οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι ἄλλες μεθόδους ἐπέλεξαν γ

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ Πρό τῶν Φώτων: Μάρκ. α' 1-8 Αρχὴ τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὡς γέγραπται ἐν τοῖς προ­φήταις, ἰδοὺ ἐγὼ ἀπο­στέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔ­­­­μπροσθέν σου· φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρή­μῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυ­ρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ, ἐγένετο Ἰωάννης βαπτίζων­ ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφε­σιν ἁμαρτιῶν. καὶ ἐξεπορεύετο πρὸς αὐ­­τὸν πᾶσα ἡ Ἰουδαία χώ­ρα καὶ οἱ Ἱεροσολυμῖται, καὶ ἐβα­­πτίζοντο πάντες ἐν τῷ Ἰ­ορ­­δάνῃ ποταμῷ ὑπ᾿ αὐ­τοῦ ἐξο­μολογούμενοι τὰς ἁ­­μαρ­τί­ας αὐτῶν.  ἦν δὲ ὁ Ἰωάννης ἐνδεδυ­μέ­νος τρίχας καμήλου καὶ ζώ­νην δερματίνην περὶ τὴν ὀ­­­­σφὺν αὐτοῦ, καὶ ἐσθίων­ ἀ­­­­κρίδας καὶ μέλι ἄγριον. καὶ ἐκήρυσσε λέγων· ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς κύψας λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ. ἐγὼ μὲν ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι, αὐτὸς δὲ βαπτίσει ὑ­­­μᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων,